‘Malha-Malha-Malha!!! Voor de honderdduizendmiljoenste keer, stop met trekken aan je riem!!! Je bent een hele stoute hond!’

 

 

Malha schrok wakker uit een droom waar Ramon heel boos was op Malha. Dat maakte haar heel verdrietig. Ze droomde over die zelfde middag, toen ze samen aan het wandelen waren. Malha was zo ontzettend blij dat ze samen buiten waren, dat ze bijna uit haar velletje barste van blijdschap. Het is namelijk ook zo ontzettend leuk buiten! Overal lekker ruikend gras, en takken, en twijgjes, en onwijs grappig gevormde ballen om mee te spelen, die ze dennenappels noemen. Er zijn ook echt o-ve-ral mensen, wat betekend; lekkere oorkriebels en nieuwe honden vriendjes om mee te spelen.

We. Moeten. Echt. Opschieten. Ramon!

 

 

Maar Ramon was niet net zo blij als Malha. Sterker nog, hij gebruikte zijn nare zware stem, en gaf geen kusjes en knuffels toen ze thuis kwamen. Ze moest naar haar mandje…. om af te koelen.

Malha begreep er niets van. Afkoelen? Maar het is helemaal niet heet. Het enige wat ze wilde was haar intense geluk met Ramon delen, over alle fantastische, wonderlijke, dingen die je buiten kan vinden.

Maar Ramon was boos.

Wat een vreselijke nare droom was het toch. Wat zou ze nou toch kunnen doen om Ramon weer blij te maken als ze buiten zijn.

 

 

Ineens wist ze het. Ze dacht aan haar lieve vriendin Molly, die ze in het park had ontmoet. Molly is ietsje ouder dan Malha, en Malha kijkt erg naar haar op. Molly is namelijk heel groot, en heeft dezelfde kleuren als zij. Zwart, rood-bruin, en een beetje wit. Eigenlijk zijn ze dus gewoon een tweeling.

Molly is lief, en doet heel voorzichtig, maar kan ook lekker rollebollen zoals kleine, lieve, meisjes eigenlijk niet horen te doen. Malha was ervan overtuigd dat ze zusjes waren. Dus misschien dat Molly haar kan vertellen hoe ze Ramon weer blij kan maken.

Al gauw liepen ze weer in het park, en kon Malha haar vraag aan Molly stellen.

 

 

‘O. jazeker. Ik weet wel wat je bedoeld hoor Malha.’ zei Molly toen Malha haar weer tegen kwam in het park. ‘Áls Ramon met je gaat wandelen, hoor je netjes naast hem te lopen met de riem losjes tussen jullie inhangend. Wanneer Ramon je verteld te moeten zitten, en je riem los maakt…dan pas mag je rennen, spelen, en gek doen.’

Malha krabbelde achter haar oren. ‘Moet is echt zo langzaam lopen? Maar ik wil juist spelen!!’

‘Wil je het leren of niet? Ik kan je helpen om te leren volgen. Zo erg is het heus niet hoor.’ Molly gaf Malha een duwtje, waardoor Malha om viel. ‘Kom, dan gaan we eerst spelen.’ Malha moest vreselijk hard lachen. Het was zo ontzettend leuk om met Molly te spelen.

 

 

Terwijl ze druk aan het spelen waren, hield Molly haar riem voor Malha. ‘Probeer het andere eind van de riem te pakken als je kan.’

 

 

Malha dacht dat ze nog steeds aan het spelen waren, dus Malha rende al lachend en grommend achter Molly aan.

 

 

Toen Malha eindelijk de riem te pakken had, rende ze naast Molly mee. Malha had nog steeds dikke pret. Het was zo leuk!

 

 

Molly stopte met rennen, en gaf Malha de opdracht heel hard aan de riem te trekken. Zo hard als ze maar kon!

 

 

Natuurlijk kon kleine Malha het niet winnen. Molly is zo groot en sterk. Maar dat scheelde Malha niets. Ze was zo vrolijk en blij, dat Malha uit haar zelf de riem weer los liet, en naast Molly ging lopen.

 

 

‘Zie je nou wel? Zelfs volgen kan leuk zijn. Eigenlijk is volgen ook een beetje spelen. Want als je samen speelt, maak je elkaar blij. En hoe blijer ze zijn, hoe meer ze willen spelen en lachen met je.’

Jeetje. Molly was echt heel wijs. Ze had gelijk. Dit was echt heel leuk. Volgen was heus zo erg niet.

De volgende dag was het weer tijd voor puppy school. Malha had er zin in. Ze wilde zo graag laten zien wat ze van Molly geleerd had.

 

 

Ramon stond tegenover Malha, en lachte. ‘Ben je er helemaal klaar voor? Laat je me zien wat voor een grote meid jij wel niet bent? Ik weet zeker dat je het kan, klein draakje van me.’ Voordat Malha haar schooltas af deed om aan de les te beginnen, gaf Ramon haar nog snel even een dikke knuffel met een nog dikkere kus er achter aan.

En weet je wat?

 

 

Malha volgde vol trots Ramon met de riem losjes tussen hun in hangend. Ze hadden het zo naar hun zin, dat al de nieuwe dingen die ze moest leren, helemaal niet zo naar en moeilijk bleken te zijn. Het was gewoon hetzelfde als spelen.